Inverno

O inverno chegou. Con el o frío e as cores tristes, os días pequenos, a calor do lume a carón da cociña. Tamén traemos un pouco de poesía para alegrar estes días tristes. É tempo de estudar para termos logo un bo nadal.

Choveu e arroiou, "ameteu " o río, alagouse a horta. Logo xeou e houbo néboa.

Déixovos algúns poemas para ler. Espero que vos gusten e vos fagan gozar. A vida continúa e hai moito que celebrar.

Inverno na miña vila

Fino ceo de telaraña
cinza de pérola.
Un galo canta,
flama sobre a neve.
As murallas durmen,
redondas e brandas.
Roto o resorte do pobo,
as voces caen en cabezales
de nardos.
Horas sin ferro.
Reló de fariña:
neve.

Sairá a lúa,
como unha raxa de melón
fría e dulce.

Luís Pimentel (1885-1958)
Sombra do aire na herba (1959)

Panos brancos

                             esfiañados

                                                       da nebra 

ouveando 

                        polos vales 

                                                       polos soutos i as devesas marelas 

                                                                                                      en busca dun caborco 

 ou dunha valiña outa                                             que os acolla 

                                                                                                                i os faga acougar!

 Fiañas da nebra 

                         rubindo
                                                     e baixando               
                                                                                                 á gaiola do aire 

polas serras érmedas

                                                                  e polos soutos espidos do Nadal!
                         
                                                     Uxío Novoneyra

No poema, como nos caligramas das vangardas (Caligrammes, Guillaume Apollinaire),  disposición do texto ten valor expresivo, querendo imitar as nubes da néboa.

                                                        

LOAIRAS de sol 

Ventaladas d´aire

 E razadas d´auga!

 / 

DENDE nino pequeno

 Voun ver sempre o ríu que ameteu 

Que me fai ise aceno

 Que sein eu.  

                                     Uxío Novoneyra, Os eidos

SOL DE INVERNO

Quen escribe lembra como entramos
tras a intensa nevarada:
os ollos cegados pola luz,
as folerpas no cabelo,
os pálidos semblantes recubertos
por esa frialdade nova,
chegada furtivamente do exterior,
que penetra os aterecidos membros
como un lampexo revelando
unha certa perplexidade, un aceno.

Trátase da mesma situación unha
e outra vez, baixo aparencia
ben distinta: a neve,
a ponte vella, a canteira abandonada
á vexetación, os escuros camiños.

Intactos lugares do temor
que nos recollen en nós mesmos.

Como o vento que pouco
a pouco se vai debilitando
e deixa pousado nos muros
o aroma das follas, o alento do bosque,
así a túa respiración,
así a túa respiración
ao pé do lume, íntimo
latexo que captura a mirada,
que nos recolle en nós mesmos.

E nos entrega cinza, espello
tal vez do deterioro, tal vez
do desafecto, o frío.

O teu amor é como unha brisa entre ramaxes.
O teu amor é sol de inverno.

Martín Veiga