viernes, 29 de enero de 2021

Paisaxes de paz

 Mirando en Internet para propoñer actividades sobre o Día da Paz vexo este título que me semella suxerente e que casa ben coa actividade que os dun 4º ESO fixeron por iniciativa propia: un mural sobre a paz. As cores dos paxaros representan diferentes bandeiras.


O título lévame a reflexións sobre o tema. Partindo de frases sobre a paz que aparecen tamén na Internet, como a de Isamu Noguchi (creador do Xardín da paz, na foto abaixo, xunto ao edificio da Unesco en París): "Nós somos unha paisaxe de todo o que vimos".


  Michel Ravassard, CC BY-SA 3.0 IGO  Wikimedia Commons

Paréceme tan certo iso que di!
A paisaxe sempre foi algo importante para nós os galegos, para todos os nosos escritores, e esta moldea a alma.
Como pode haber paz cando todos os días só ves ao teu redor destrución? Como ocorre en tantos lugares do mundo como Palestina, Siria, Libia, Somalia... cando todo ao teu redor é miseria e inxustiza? 
Non pode haber paz se non hai xustiza, se non hai dignidade, se non contas co imprescindible para vivir, se non hai igualdade. Tampouco sen auga potable, imprescindible para a vida. Por iso as xentes no mundo actual teñen que ver paisaxes indesexadas que non son de paz, que non lles permiten crecer como persoas. 
Deberiamos sentirnos privilexiados por estarmos nunha paisaxe de paz e facermos o posíbel para que non mude, porque as consecuencias diso son devastadoras para os individuos. 
Paisaxes de paz son os bosques antigos de árbores autóctonas que aparecen nas fotos de paisaxes galegas senlleiras en La Voz de Galicia. 



Tamén me chamou a atención neste diario hoxe unha ilustración nun artigo de opinión que ten por protagonistas dous nenos emigrantes explotados. Moitas paisaxes non deberían existir, pero hainas: a destrución en Palestina, os asentamentos xudíos, a paisaxe desolada que deixan as guerras, as fábricas téxtiles e as minas onde traballan nenos metendo os seus corpos miúdos entre as fendeduras do terreo...



Aquí entre nós tamén é preciso traballar pola paz desde a educación e a formación en valores. Ensinar actitudes de respecto polos demais, de respecto á diversidade, de colaboración e resolución pacífica dos conflitos.






miércoles, 20 de enero de 2021

A Xela Arias In memoriam

 Comezou un novo ano coa esperanza de que as cousas vaian a mellor, pois o pasado xa foi bastante desventurado, e os humanos temos límite de resistencia á adversidade. Por iso acáelle ben o dito: 

Ano novo con ben veñas,

como o sol entre as estrelas,

os cabritos coas cabras

e os años coas ovellas.

Seguimos cos refráns dos meses e xa houbo aportacións interesantes do alumnado, que poñeremos e tamén vou facer eu algunha.

Por ex. algúns refírense ao crecemento dos días que inflúe no ánimo da xente, na produción de ovos das pitas, que vai a máis; outros aluden á climatoloxía ou aos labores propios deste tempo.

Aí van uns cantos: 

As verzas en xaneiro saben  a carneiro; en marzo darllas ao criado; en outono volven ao mesmo dono (recollido en Sarria); Por San Xulián adianta o día o paso dun canXaneiro xieiro. A madeira da túa casa en xaneiro has de cortala; En xaneiro, pon o alleiro; En xaneiro, dúas capas e un sombreiro; Chamáchesme galo cairo porque nacín en xaneiro, mais se o zorro non me come, hei cantar no teu poleiro (tamén de Sarria). En xaneiro, mellor carballo que castiñeiro; Polo Santo Antón xa a galiña pon, pola Candelaria, a boa e a mala.

Coñecemos recentemente a nova da dedicatoria do Día das Letras Galegas a Xela Arias. Case inmediatamente puxémonos a traballar na difusión da súa obra entre o alumnado e estamos á agarda das súas creacións.



💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧

 


Moitas persoas sentíronse conmovidas pola súa morte temperá e subscribirían sen dúbida estes versos:



O MEU 💙 ESTÁ 

SEN TI

AO VENTIMPERIO


                             
                        Foto de Gelís López (DSC_8010) tirada no Courel, do blog 

                                                           allidondereinalacalma.blogspot.com

  Poño tamén un enlace a un poema de Cristal Méndez Queizán adicado a Xela Arias e ao seu libro Darío A diario.

E remato cos meus poemas escritos na súa memoria.

I. A Xela Arias, in memoriam

Na noite de insomnio

xorden par ti

palabras,

Xela Arias.

Fuches da terra ao mar

ave ávida de vida

liberdade.

Os teus pés

levaban na memoria

o tacto da terra

 o voo das aves

os prados os bosques antigos 

da Vilerma.

Logo veu o mar

e as algas

a busca da voz.

A fala foi compás

para moverte na cidade

ameazada

polo ruído de máquinas.

No medio do tráfico

andaches veloz

ás veces ás apalpadas.

Levaches unha vida

fulgurante e rápida.

Goza de paz e acougo,

Xela Arias!

II. O idioma

O idioma é iso

que nos fai sentir vivos

saltimbanquis

mantendo o necesario equilibrio

meténdome 

nun mar abisal de algas e salitre

ondas que nos fan sentir bicos

amar o mar

amigo de peixes algas verdes visguentas

sentindo o arrolo

de sons e auga

surfeando na táboa

con medo a caermos

érgueteme manténteme

protéxeme da destrución

da nada.

Entre a tempestade e  a calma

sentimentos encontrados.

Tes que estar tes que ser

ou non somos

nada.

O idioma: ese mar 

que por enteiro me asolaga!