O de Luís Seoane é:
Oración do artista que volta
Queremos cos ósos da nosa testa
crocar na túa testa de pedra,
Mestre Mateo
Andamos polo mundo con medo
Medo a todo.
Coma ti, mestre Mateo,
quixeramos perder ese medo
aos homes, aos deuses, ás cousas,
a todo o que non sabemos.
Solicitar perdón pola nosa obra
non sabemos a quen.
Quizais
aos deuses, aos homes, ás cousas.
Dende moi lonxe vimos camiñando
pata atopar cos ollos esta terra nosa.
Túa e nosa, Mestre Mateo.
Para dar coa nosa testa de ósos
na túa testa de pedra,
e dicir a esta terra:
"Témoste levado sempre connosco
ao través da mar e do deserto
entre homes cobizosos e vagabundos,
temedo perdernos.
Agora que estamos soios e é tarde
vimos dende moi lonxe,
dende as sombras,
coma tantos outros viñeron denantes
a ofrecerche unicamente,
terra:
A nosa morte".
Amén
Luís Seoane, Na brétema, Sant-Iago
1. Que recursos estilísticos fan que este texto non sexa prosa, senón un poema?
2. Explica as alusións á estatua orante do Mestre Mateo no Pórtico da Gloria.
3. A quen se dirixe o poeta nas palabras que van entre comiñas? Que lle di?
A que volve o emigrante?
Florderrei
Flor de Rei ou Florderrei, é unha aldea na ladeira sur dun castro que leva o mesmo nome do pueblo: Castro de Florderrei Vello. Este castro ten sido moi pouco explorado. Enriba del érguese unha ermita, dentro da ermita hai unha Virxen pequeniña, linda como unha flor, e ten un nome fermoso: Nosa Señora de Portas Abertas.Ten moitos devotos, centos de forasteiros acoden á súa misa o día da Ascensión. Fatos de mulleres rezando por grupos dan voltas darredor da capela, algunhas de xoellos. A ermita está unhos douscentos metros desviada do camiño que vai de Vilardevós a Florderrei; por el pasou moitas veces a mai de Manoliño , e sempre ao pasar por diante da capela lle rezaba á Virxen<; e sempre ao chegar ao lugar en que a capela se deixaba ver, detíñase, voltaba a cabeza e tornaba a rezarlle. A mai de Manoliño transmitiu aos fillos a súa devoción por esta Virxen, pequeniña coma unha muñeca e linda como unha fror.
Pero Manoliño nunca soupo de ningún milagre desta Virxen. Quizais non fixo ningún. Digo, se é que non é milagre un feito que acontez todos os anos, aínda que din que o milagre se repite noutras ermitas. Pró caso é o mesmo.
Polo mes de setembre, sempre nos mesmos días e sempre todos os anos, millóns de formigas, en longas ringleiras, suben até a capela, pasan por embaixo da porta, e van morrer todas aos pés da Virxen. Milagre ou non, este é un feito comprobado e comprobable por claquera.
Esta imaxen, igual que o San Roue de Vilardevós, foi tamén sacada da capela por un tolo, fai anos. O tolo era portugués e levouna pra Portugal.Anduvo con ela polos pobos do país irmao, mostrándolla aos veciños. A xente de Florderrei, ao decatarse de que a imaxen non estaba no seu sitio, coidou que a Virxen marchara da capela pola súa conta, e anduveron buscándoa polos xestás e polas terras de arredor. Pensaron, incruso, que non eran dignos de ter unha Virxen tan fermosa, e viviron desacougados até que os guardiñas portugueses mandaron razón de que tiñan a imaxen en poder seu. A Virxen voltou á súa capela cun dedo de menos, da mao dereita. Un mes despois, un probe de pedir atopou o dedo na serra de Vilaverde, e a santa ficou outra vez coa mauciña enteira.
Silvio Santiago, Vilardevós, 1961
1. Clasificaas palabras do texto segundo sexan castelanismos, dialectalismos ou vulgarismos e indica a súa forma estándar.
2. Que feitos narrados poden pertencer á biografía do autor?
Cal está tomado do folclore? Que superstición se reflicte?
Cal é a actitude do narrador ante estes feitos ligados coa relixiosidade?
A seguir, faremos algúns sobre poesía actual.
1º. Lede no tema do libro de texto o contexto histórico relacionado con esta etapa e resumide os trazos máis relevantes.
A seguir, empezamos por uns textos de Xosé Luís Méndez Ferrín, de Poesía enteira de Heriberto Bens. Este autor ten uha longa traxectoria poética que empeza na posguerra e que se prolonga á actualidade. É un autor capital para a renovación da poesía e o inicio dunha nova etapa, coa publicación do libro Con pólvora e magnolias.
Texto 1
Terra de proseguir e non dar nada,
despaciosa Galicia que nos levas
acochados en ti! Lento veleno
que pon nos ollos unha cousa verde!
Lingoa que me enche a boca enteiramente
e coma un río interno me asolaga.
Quero dicir teu nome e digo apenas
xente de terra, homes lentamente
un por un devecendo e sendo nada.
Galicia coma un río que se estiña,
terra de esmorecer, patria do vento!
Quero dicir teu nome e digo dorna
baleira, mergullada dorna negra,
grande arado sen bois, feira sen xente,
noite que vén, enorme noite fría...
Quixera alzar meu canto coma un puño
e pór na miña voz teu nome ergueito
pero non hai ninguén para escoitarme.
2ª. Que visión dá o poeta da terra? Que recursos literarios emprega para expresala?Explica o significado concreto dalgunhas expresións.
Texto 2
"Atópome coa testa contra o muro.
Convócome a min mesmo coma quen olla un pozo.
Volta un neno perdido
por rúas de fume, por pasigos brancos,
tráxico, con tatuaxes nas meixelas
e lumes pequenos en cada dedo.
Voltan tempos ourizo de rapiña e disparos,
de angurias decoradas por cregos e trompetas,
estampas e desfiles. E todo que se para.
Locen asombros, fórmanse estalidos, redondéanse lombos,
e mamai dime algo tremendamente pedra
que me pon no meu sitio.
Retorna agora o día da ira, o tremendo intre
en que perdín os ollos e fíxenme acibeche, cactus e pedra alumbre.
e quedeime en Ourense
fitando con horror este río do tempo"
Xosé Luís Méndez Ferrín (Con pólvora e magnolias, 1976)
3ª. O poeta atópase en actitude pensativa. De que lembranzas fala?Cal é o recurso literario máis destacado? Explica o seu significado.
Póñovos tamén un enlace a El Progreso, onde aparecen os novos modelos de selectividade deste ano.
Póñovos tamén un enlace a El Progreso, onde aparecen os novos modelos de selectividade deste ano.
