Comezou un novo ano coa esperanza de que as cousas vaian a mellor, pois o pasado xa foi bastante desventurado, e os humanos temos límite de resistencia á adversidade. Por iso acáelle ben o dito:
Ano novo con ben veñas,
como o sol entre as estrelas,
os cabritos coas cabras
e os años coas ovellas.
Seguimos cos refráns dos meses e xa houbo aportacións interesantes do alumnado, que poñeremos e tamén vou facer eu algunha.
Por ex. algúns refírense ao crecemento dos días que inflúe no ánimo da xente, na produción de ovos das pitas, que vai a máis; outros aluden á climatoloxía ou aos labores propios deste tempo.
Aí van uns cantos:
As verzas en xaneiro saben a carneiro; en marzo darllas ao criado; en outono volven ao mesmo dono (recollido en Sarria); Por San Xulián adianta o día o paso dun can; Xaneiro xieiro. A madeira da túa casa en xaneiro has de cortala; En xaneiro, pon o alleiro; En xaneiro, dúas capas e un sombreiro; Chamáchesme galo cairo porque nacín en xaneiro, mais se o zorro non me come, hei cantar no teu poleiro (tamén de Sarria). En xaneiro, mellor carballo que castiñeiro; Polo Santo Antón xa a galiña pon, pola Candelaria, a boa e a mala.
Coñecemos recentemente a nova da dedicatoria do Día das Letras Galegas a Xela Arias. Case inmediatamente puxémonos a traballar na difusión da súa obra entre o alumnado e estamos á agarda das súas creacións.
💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧
Moitas persoas sentíronse conmovidas pola súa morte temperá e subscribirían sen dúbida estes versos:
O MEU 💙 ESTÁ
SEN TI
AO VENTIMPERIO
Foto de Gelís López (DSC_8010) tirada no Courel, do blog
allidondereinalacalma.blogspot.com
Poño tamén un enlace a un poema de Cristal Méndez Queizán adicado a Xela Arias e ao seu libro Darío A diario.
E remato cos meus poemas escritos na súa memoria.
I. A Xela Arias, in memoriam
Na noite de insomnio
xorden par ti
palabras,
Xela Arias.
Fuches da terra ao mar
ave ávida de vida
liberdade.
Os teus pés
levaban na memoria
o tacto da terra
o voo das aves
os prados os bosques antigos
da Vilerma.
Logo veu o mar
e as algas
a busca da voz.
A fala foi compás
para moverte na cidade
ameazada
polo ruído de máquinas.
No medio do tráfico
andaches veloz
ás veces ás apalpadas.
Levaches unha vida
fulgurante e rápida.
Goza de paz e acougo,
Xela Arias!
II. O idioma
O idioma é iso
que nos fai sentir vivos
saltimbanquis
mantendo o necesario equilibrio
meténdome
nun mar abisal de algas e salitre
ondas que nos fan sentir bicos
amar o mar
amigo de peixes algas verdes visguentas
sentindo o arrolo
de sons e auga
surfeando na táboa
con medo a caermos
érgueteme manténteme
protéxeme da destrución
da nada.
Entre a tempestade e a calma
sentimentos encontrados.
Tes que estar tes que ser
ou non somos
nada.
O idioma: ese mar
que por enteiro me asolaga!
No hay comentarios:
Publicar un comentario