Nena fermosa de loura
cabeleira...,
dende a infancia
vivindo alerta.
Moza en “idade de
merecer”,
estreando galas no
día da festa.
Embutida en vestidos
estreitos,
cintura de avespa,
tacóns de agulla,
exhibindo o corpo na
pasarela.
Muller dez, muller
floreiro,
conservando a figura
con eternas dietas.
Recuperándose en
tempo récord
despois dun parto …
Recorrendo á
cirurxía,
-carne de quirófano-.
Sen poder ser humana.
Non envellece nin lle
saen canas.
Ha de ser a
“superwoman”,
a eterna “girl”
de riso conxelado
para a cámara.
Conciliando...
Só ela ten que
conciliar.
Nunca cansa nin
precisa ir ao bar.
A de usar e tirar.
Escoitando discursos
dos coleccionistas de
trofeos,
mentres serve a
cea...
A que colleu anorexia
porque se vía
imperfecta.
A que o tiña todo
pero quería máis:
pretendía que a
amaran.
Perdeuno todo;
el non podía
soportar
que o superase en
algo.
Escribín o poema
con ocasión da morte da modelo Reeva Steenkamp en Sudáfrica,
asasinada polo noivo o día de San Valentín de 2013.
Envieino a un concurso internacional da Uned chamado "Grito de mujer" e publicárono.
No hay comentarios:
Publicar un comentario